Na het Red Hot Chili Peppers album Blood Sugar Sex Magic in 1991 zakt Frusciante weg in heroïne verslaving zonder uitzicht. De beroemde VPRO documentaire uit 1994 schetst een hard portret van deze periode:
John Frusciante Vpro 1994 (YouTube)
In 1998 weet Frusciante met behulp van vrienden toch het roer om te gooien. Op dat moment staan de Red Hot Chili Peppers op het punt om uit elkaar te gaan. De terugkeer van Frusciante na volledig afkicken redt het bestaan van de groep en dit leidt achtereenvolgens tot de albums Californication (1999) en By The Way (2002).
De vijf jaar die volgen, grofweg van de opnames van By The Way in 2001 tot het uitbrengen van het Peppers album Stadium Arcadium in 2006 is een heel productieve periode: Twee albums met de Red Hot Chili Pepers, zes solo albums, één album met Ataxia en inbreng op drie albums van The Mars Volta.
In 2004 vind de grootste creatieve explosie plaats: De zes solo albums en het Ataxia album worden allemaal uitgebracht in dit jaar. Er zijn veel mensen die Frusciante roemen om zijn gitaarwerk, ik denk dat Frusciante in de eerste plaats een geweldige songwriter is..
Bij het laatste afsluitende album Curtains is de enige videoclip gemaakt.
De zes solo albums uit 2004 op een rijtje
Hieronder links en playlists voor de zes albums uit 2004. De ideale luistervolgorde is wat mij betreft: Eerst het laastste album Curtains en daarna de albums in chronologische volgorde afwerken om je favoriete momenten te vinden.
Het eerste album is een verzameling goed in het gehoor liggende songs. Over het algemeen gitaar geörienteerde pop/rock en enkele synthesizer dreamscapes. Op alle albums behalve het laatste album Curtains wordt Frusciantie geassisteerd door Josh Klinkhoffer, de latere gitarist van de Red Hot Chili Peppers. Veel juweeltjes, begin eens met Ricky en Time Goes Back
Ook het tweede album bevat veel gitaar geörienteerde pop/rock songs. Geen synthesizer werk dit keer. Begin eens met Loss en The Will to Death.
Het derde album is eigenlijk een EP en bevat vier gitaar songs. Luister zeker naar Repeating.
Het vierde album is een rockalbum. Veel overdrive, veel falsetto en een droge productie. Take no prisoners. Begin met What I Saw en Emptiness voor het stevige en A Firm Kick en Scratches voor de rustige werk.
Het vijfde album is een elektronisch geörienteerd album. Dit keer wordt Josh Klinghoffer als co-artiest vermeld. Lastige kost voor gitaar liefhebbers, een feestje voor de fans van het meer experimentele werk van Frusciante. Begin eens met Walls en het enige niet electro nummer My Life. Zeker het minst toegankelijke album.
Het zesde en laatste album van 2004. Frusciante is hier vocaal op zijn best, de productie is goed en alle nummers zijn van een heel hoog niveau. Het enig album waar Josh Klinghoffer geen rol heeft. Dit album kent geen zwakke momenten en is eigenlijk het ideale album om mee te beginnen.